NIEMCY
Brama Brandenburska (Brandenburger Tor) to prawdopodobnie najabrdziej rozpoznawalny zabytek Berlina. To jedyna spośród 18 bram wchodzących w skład dawnych murów miejsko-akcyzowych (Akzisemauer), która przetrwała do czasów współczesnych. Ustyowana jest na zachód od historycznego centrum miasta, na skrzyżowaniu reprezentacyjnej alei Unter den Linden z ulicą Ebertstraße. Została wzniesiona w latach 1788-1791 według projektu Carla Gottharda Langhansa na zlecenie króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II. 12 kolumn doryckich (po 6 z każdej strony) tworzy 5 monumemtalnych przejść. Na górze umieszczono rzeźbę 4-konnej kwadrygi, prowadzonej przez rzymską boginię zwycięstwa - Wiktorię. Konstrukcja jest wzorowana na greckiej monumentalnej bramie zwanej Propyleje, znajdującej się na Akropolu. Brama Brandenburska wielokrotnie była w swojej historii traktowana jako symbol: w czasach pruskich - pokoju i potęgi królestwa, po bitwie pod Jeną-Auerstedt - siły Napoleona, podczas rządów Nazistów - symbolem partii, w czasach Muru Berlińskiego - symbolem podziału, aż w końcu po 1989 r. - symbolem Zjednoczonych Niemiec.
Alexanderplatz - plac Aleksandra to centralny węzeł komunikacyjny we wschodniej części Berlina. Jego nazwa pochodzi od imienia cara Rosji - Aleksandra I, który odwiedziła to miejsce w październiku 1805 r. Berlińczycy mówią na niego po prostu ’Alex’. W 1967 r. zaczęto przebudowywać ówczesny plac. Wtedy powstały tam liczne domy towarowe i sklepy. Pojawiła się też Fontanna Przyjaźni (Brunnen der Völkerfreundschaft) autorstwa Waltera Womacki oraz Zegar Światowy Urania (Urania-Weltzeituhr) Ericha Johna. Oba obiekty stały się ulubionymi miejscami spotkań wschodnich berlińczyków, a także turystów. Dziś przez plac codziennie przewija się ponad 300 000 osób! Po zachodniej stronie placu znajduje się dworzec kolejowy (przebudowany po zjednoczeniu Niemiec) obsługujący pociągi regionalne i szybkiej kolei miejskiej S-Bahn. Pod wschodnią i zachodnią stroną placu oraz poprzecznie do nich, na kierunku wschód-zachód, znajdują się stacje metra dla czterech linii.
Włochy
Amfiteatr Flawiuszów, Koloseum (Amphitheatrum Flavium, Colosseum) to potężna budowla o owalnym kształcie przeznaczona na igrzyska, które obejmowały zapasy, walki gladiatorów, walki z dzikimi zwierzętami oraz bitwy morskie, tzw. naumachie. Tradycja mówi iż w Koloseum mordowano chrześcijan, co upamiętniono krzyżem wewnątrz budowli. Teza ta jest jednak obecnie kwestionowana przez część naukowców. Koloseum składało się z areny, czyli drewnianej podłogi pokrytej kilkucentymetrową warstwą piasku. Arena przykrywała skomplikowaną podziemną strukturę nazywaną hypogeum (dosłownie „podziemie”). Niewiele do dzisiejszego dnia zachowało się z oryginalnej areny, jednak hypogeum jest wciąż widoczne. Konstrukcja składała się z dwóch poziomów, poprzeplatanych wieloma tunelami i przejściami. Wokół areny było podium (suggestum), na którym mieścił się tron imperatora oraz miejsca dla jego rodziny, senatorów oraz westalek. Na widowni znajdowało się od 45 do 50 tysięcy miejsc siedzących oraz kilka tysięcy stojących, lecz z pewnością obiekt mógł pomieścić grubo ponad 50.000 osób.
Papieska bazylika Matki Bożej Większej zwana jest także bazyliką Matki Bożej Śnieżnej z uwagi na wydarzenie jakie wg podań miało miejsce 5 sierpnia 358 r. Wtedy to śnieg pokrył Eskwilin (jedno z 7 wzgórz rzymskich), był to znak, gdzie Święta Dziewica chciała by zbudowano jej świątynię. To jedyna bazylika z "większych", która zachowała swoją pierwotną formę. Obiekt pochodzi z V w. Wnętrze pełne marmurów jest bogato zdobione. Szczególnie zwracają uwagę mozaiki z V w., przedstawiające sceny biblijne widoczne wzdłuż nawy głównej oraz na łuku tryumfalnym. W XIII w. zburzono starą apsydę i zbudowano nową bardziej z tyłu, tworząc miejsce na chór. Zdobienie nowej apsydy powierzono Franciszkaninowi Jacopo Torriti. Z dala, w nawie głównej widać cyborium ponad ołtarzem, pod którym w krypcie znajduje się relikwiarz żłóbka świętego (Sacra Culla). W bazylice, na prawo od ołtarza znajduje się także grobowiec wielkiego artysty Gian Lorenzo Berniniego.
Polska
Żelazowa Wola była miejscem, w którym prawdopodobnie poznali się rodzice Chopina: Justyna z Krzyżanowskich, zajmująca się zarządzaniem domem i Mikołaj Chopin, guwerner, przybyły z Francji. Po ślubie państwo Chopinowie zamieszkali w lewej oficynie murowanego dworku i tam 1 marca 1810 r. przyszedł na świat Fryderyk Chopin. Dzieciństwo Fryderyka nie było jednak związane z Żelazową Wolą, ponieważ już jesienią 1810 r. rodzina Chopinów przeniosła się na stałe do Warszawy. W późniejszych latach Chopinowie odwiedzali Skarbków w Żelazowej Woli, głównie podczas świąt oraz letnich wakacji. Dopiero w latach dwudziestych XX w., obiektowi oficjalnie przyznano status zabytku o wyjątkowym znaczeniu dla polskiej kultury. Dzięki staraniom powołanego w Warszawie Towarzystwa Przyjaciół Domu Chopina oraz działającego w Sochaczewie Komitetu Chopinowskiego ostatecznie udało się zakupić dworek, a także park otaczający budynek wraz z kilkoma hektarami ziemi należącej do majątku. W 1930 r. Komitet Budowy Domu Chopina zainicjował renowację i przebudowę obiektu, a profesor Franciszek Krzywda-Polkowski rozpoczął prace nad tworzeniem zaprojektowanych przez siebie ogrodów.
Pałac Kultury i Nauki zbudowany został w latach 1952-1955. Był to „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego”, którego pomysłodawcą był sam Józef Stalin. Autorem projektu był Lew Rudniew. Pałac jest najwyższym budynkiem w Polsce. Ma 237 m wysokości (42 piętra) i kubaturę 817 000 m2. Mieści ponad 3 000 pomieszczeń, które między innymi są siedzibami firm i instytucji oraz Polskiej Akademii Nauk. Ponadto w Pałacu znajdują się poczta, kino, muzea, biblioteki oraz teatry. Pałac jest jednym z największych obiektów kongresowych w Warszawie. W jego salach może się wygodnie pomieścić ponad 4 500 uczestników. Co roku w pałacowych salach konferencyjnych odbywa się kilkadziesiąt kongresów i szkoleń. Dużą atrakcję dla turystów i mieszkańców stanowi taras widokowy „trzydziestka”, znajdujący się na 30. piętrze Pałacu (na wysokości 114 m), z którego można podziwiać wspaniałą panoramę Warszawy. W noc sylwestrową 2000 roku na szczycie Pałacu Kultury odsłonięty został drugi co do wielkości w Europie zegar. Jego cztery tarcze mają średnice po 6 metrów. Jest to zarazem najwyżej położony zegar wieżowy na świecie.
Hiszpania
Sagrada Familia to niepowtarzalna secesyjna świątynia rzymskokatolicka. Wciąż nieukończony symbol Barcelony. Zaprojektowana przez słynnego architekta Antonio Gaudiego. Jej budowa trwa już przeszło 100 lat, została zapoczątkowana w 1882 roku i ciągnie się do dzisiaj. Planowanie ukończenie ma nastąpić w 2026 roku, dokładnie 100 lat po śmierci Gaudiego, który zwykł mawiać: "Mojemu klientowi się nie śpieszy". W chwili śmierci architekta budowa była ukończona w 25%. Do czasów współczesnych wzniesiono 8 z zaplanowanych 18 strzelistych wież, mierzących do 170 metrów wysokości. Wieże symbolizują 12 apostołów, 4 ewangelistów, Maryję oraz Jezusa (centralna i najwyższa). Po ukończeniu wieży poświęconej Jezusowi Sagrada Familia stanie się najwyższym kościołem na świecie. Sagrada Familia pomimo tego, że nie została jeszcze ukończona, znajduje się na światowej liście dziedzictwa kulturowego UNESCO.
La Mezquita de Córdoba to Wielki Meczet w Kordobie częściowo przebudowany na gotycko-renesansową katedrę. Jest jedną z najbardziej fascynujących, średniowiecznych budowli w całej Europie. Równie mocno zadziwia pięknem swojej architektury, jak historią związaną z jej budową oraz funkcjonowaniem na przestrzeni przeszło tysiąca lat. Wielki meczet w Kordobie to perła średniowiecznej architektury religijnej islamu, miejsce przyćmiewające inne tego typu budowle. Jako olbrzymi kompleks architektoniczny był wówczas również najważniejszym miejscem społecznym, kulturalnym i politycznym w zachodniej Europie. Jego olbrzymia powierzchnia zajmuje 23.400 m2, a wewnątrz zachwyca harmonią swoistego lasu ponad 800 kolumn wykonanych z marmuru, granitu oraz jaspisu. Łącząc się ze sobą tworzą one dwupoziomowe, podkowiaste arkady nadające wnętrzu meczetu wrażenie lekkości. Jednocześnie, patrząc w głąb hipnotyzującego stosu kolumn osiągamy wrażenie ich nieskończoności. Budowę la Mezquita de Córdoba rozpoczął w 786 roku pierwszy emir Kordoby - Abd Ar-Rahman I (jego pełne imię brzmiało Abd Ar-Rahman ibn Mu'awiya ibn Hisham ibn Abd al-Malik) na miejscu dawnego kościoła chrześcijańskiego z czasów dominacji Wizygotów - Basílica de San Vicente Mártir (co może nieco dziwić odkupionego od chrześcijańskiej społeczności zamieszkującej ówczesną Kordobę). Mezquitę można zwiedzać zarówno wciągu dnia (Visita Diurna) jak i nocą (Visita Nocturna). Wizyta nocna oferuje znacznie bardziej atrakcyjną formę poznawania tej zabytkowej budowli. Zwiedzaniu tajemniczo oświetlonego wnętrza towarzyszy wspaniała oprawa dźwiękowa oraz bardzo ciekawe projekcje pozwalające jeszcze głębiej zgłębić historię i tajemnice, które skrywa w swoich murach La Mezquita. Zwiedzanie nocne jest możliwe przez cały rok, jednakże w określone dni tygodnia oraz w określonych godzinach nocnych, w zależności od miesiąca.
Brama Brandenburska (Brandenburger Tor) to prawdopodobnie najabrdziej rozpoznawalny zabytek Berlina. To jedyna spośród 18 bram wchodzących w skład dawnych murów miejsko-akcyzowych (Akzisemauer), która przetrwała do czasów współczesnych. Ustyowana jest na zachód od historycznego centrum miasta, na skrzyżowaniu reprezentacyjnej alei Unter den Linden z ulicą Ebertstraße. Została wzniesiona w latach 1788-1791 według projektu Carla Gottharda Langhansa na zlecenie króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II. 12 kolumn doryckich (po 6 z każdej strony) tworzy 5 monumemtalnych przejść. Na górze umieszczono rzeźbę 4-konnej kwadrygi, prowadzonej przez rzymską boginię zwycięstwa - Wiktorię. Konstrukcja jest wzorowana na greckiej monumentalnej bramie zwanej Propyleje, znajdującej się na Akropolu. Brama Brandenburska wielokrotnie była w swojej historii traktowana jako symbol: w czasach pruskich - pokoju i potęgi królestwa, po bitwie pod Jeną-Auerstedt - siły Napoleona, podczas rządów Nazistów - symbolem partii, w czasach Muru Berlińskiego - symbolem podziału, aż w końcu po 1989 r. - symbolem Zjednoczonych Niemiec.Alexanderplatz - plac Aleksandra to centralny węzeł komunikacyjny we wschodniej części Berlina. Jego nazwa pochodzi od imienia cara Rosji - Aleksandra I, który odwiedziła to miejsce w październiku 1805 r. Berlińczycy mówią na niego po prostu ’Alex’. W 1967 r. zaczęto przebudowywać ówczesny plac. Wtedy powstały tam liczne domy towarowe i sklepy. Pojawiła się też Fontanna Przyjaźni (Brunnen der Völkerfreundschaft) autorstwa Waltera Womacki oraz Zegar Światowy Urania (Urania-Weltzeituhr) Ericha Johna. Oba obiekty stały się ulubionymi miejscami spotkań wschodnich berlińczyków, a także turystów. Dziś przez plac codziennie przewija się ponad 300 000 osób! Po zachodniej stronie placu znajduje się dworzec kolejowy (przebudowany po zjednoczeniu Niemiec) obsługujący pociągi regionalne i szybkiej kolei miejskiej S-Bahn. Pod wschodnią i zachodnią stroną placu oraz poprzecznie do nich, na kierunku wschód-zachód, znajdują się stacje metra dla czterech linii.
Amfiteatr Flawiuszów, Koloseum (Amphitheatrum Flavium, Colosseum) to potężna budowla o owalnym kształcie przeznaczona na igrzyska, które obejmowały zapasy, walki gladiatorów, walki z dzikimi zwierzętami oraz bitwy morskie, tzw. naumachie. Tradycja mówi iż w Koloseum mordowano chrześcijan, co upamiętniono krzyżem wewnątrz budowli. Teza ta jest jednak obecnie kwestionowana przez część naukowców. Koloseum składało się z areny, czyli drewnianej podłogi pokrytej kilkucentymetrową warstwą piasku. Arena przykrywała skomplikowaną podziemną strukturę nazywaną hypogeum (dosłownie „podziemie”). Niewiele do dzisiejszego dnia zachowało się z oryginalnej areny, jednak hypogeum jest wciąż widoczne. Konstrukcja składała się z dwóch poziomów, poprzeplatanych wieloma tunelami i przejściami. Wokół areny było podium (suggestum), na którym mieścił się tron imperatora oraz miejsca dla jego rodziny, senatorów oraz westalek. Na widowni znajdowało się od 45 do 50 tysięcy miejsc siedzących oraz kilka tysięcy stojących, lecz z pewnością obiekt mógł pomieścić grubo ponad 50.000 osób.Papieska bazylika Matki Bożej Większej zwana jest także bazyliką Matki Bożej Śnieżnej z uwagi na wydarzenie jakie wg podań miało miejsce 5 sierpnia 358 r. Wtedy to śnieg pokrył Eskwilin (jedno z 7 wzgórz rzymskich), był to znak, gdzie Święta Dziewica chciała by zbudowano jej świątynię. To jedyna bazylika z "większych", która zachowała swoją pierwotną formę. Obiekt pochodzi z V w. Wnętrze pełne marmurów jest bogato zdobione. Szczególnie zwracają uwagę mozaiki z V w., przedstawiające sceny biblijne widoczne wzdłuż nawy głównej oraz na łuku tryumfalnym. W XIII w. zburzono starą apsydę i zbudowano nową bardziej z tyłu, tworząc miejsce na chór. Zdobienie nowej apsydy powierzono Franciszkaninowi Jacopo Torriti. Z dala, w nawie głównej widać cyborium ponad ołtarzem, pod którym w krypcie znajduje się relikwiarz żłóbka świętego (Sacra Culla). W bazylice, na prawo od ołtarza znajduje się także grobowiec wielkiego artysty Gian Lorenzo Berniniego.
Żelazowa Wola była miejscem, w którym prawdopodobnie poznali się rodzice Chopina: Justyna z Krzyżanowskich, zajmująca się zarządzaniem domem i Mikołaj Chopin, guwerner, przybyły z Francji. Po ślubie państwo Chopinowie zamieszkali w lewej oficynie murowanego dworku i tam 1 marca 1810 r. przyszedł na świat Fryderyk Chopin. Dzieciństwo Fryderyka nie było jednak związane z Żelazową Wolą, ponieważ już jesienią 1810 r. rodzina Chopinów przeniosła się na stałe do Warszawy. W późniejszych latach Chopinowie odwiedzali Skarbków w Żelazowej Woli, głównie podczas świąt oraz letnich wakacji. Dopiero w latach dwudziestych XX w., obiektowi oficjalnie przyznano status zabytku o wyjątkowym znaczeniu dla polskiej kultury. Dzięki staraniom powołanego w Warszawie Towarzystwa Przyjaciół Domu Chopina oraz działającego w Sochaczewie Komitetu Chopinowskiego ostatecznie udało się zakupić dworek, a także park otaczający budynek wraz z kilkoma hektarami ziemi należącej do majątku. W 1930 r. Komitet Budowy Domu Chopina zainicjował renowację i przebudowę obiektu, a profesor Franciszek Krzywda-Polkowski rozpoczął prace nad tworzeniem zaprojektowanych przez siebie ogrodów.Pałac Kultury i Nauki zbudowany został w latach 1952-1955. Był to „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego”, którego pomysłodawcą był sam Józef Stalin. Autorem projektu był Lew Rudniew. Pałac jest najwyższym budynkiem w Polsce. Ma 237 m wysokości (42 piętra) i kubaturę 817 000 m2. Mieści ponad 3 000 pomieszczeń, które między innymi są siedzibami firm i instytucji oraz Polskiej Akademii Nauk. Ponadto w Pałacu znajdują się poczta, kino, muzea, biblioteki oraz teatry. Pałac jest jednym z największych obiektów kongresowych w Warszawie. W jego salach może się wygodnie pomieścić ponad 4 500 uczestników. Co roku w pałacowych salach konferencyjnych odbywa się kilkadziesiąt kongresów i szkoleń. Dużą atrakcję dla turystów i mieszkańców stanowi taras widokowy „trzydziestka”, znajdujący się na 30. piętrze Pałacu (na wysokości 114 m), z którego można podziwiać wspaniałą panoramę Warszawy. W noc sylwestrową 2000 roku na szczycie Pałacu Kultury odsłonięty został drugi co do wielkości w Europie zegar. Jego cztery tarcze mają średnice po 6 metrów. Jest to zarazem najwyżej położony zegar wieżowy na świecie.
Sagrada Familia to niepowtarzalna secesyjna świątynia rzymskokatolicka. Wciąż nieukończony symbol Barcelony. Zaprojektowana przez słynnego architekta Antonio Gaudiego. Jej budowa trwa już przeszło 100 lat, została zapoczątkowana w 1882 roku i ciągnie się do dzisiaj. Planowanie ukończenie ma nastąpić w 2026 roku, dokładnie 100 lat po śmierci Gaudiego, który zwykł mawiać: "Mojemu klientowi się nie śpieszy". W chwili śmierci architekta budowa była ukończona w 25%. Do czasów współczesnych wzniesiono 8 z zaplanowanych 18 strzelistych wież, mierzących do 170 metrów wysokości. Wieże symbolizują 12 apostołów, 4 ewangelistów, Maryję oraz Jezusa (centralna i najwyższa). Po ukończeniu wieży poświęconej Jezusowi Sagrada Familia stanie się najwyższym kościołem na świecie. Sagrada Familia pomimo tego, że nie została jeszcze ukończona, znajduje się na światowej liście dziedzictwa kulturowego UNESCO.La Mezquita de Córdoba to Wielki Meczet w Kordobie częściowo przebudowany na gotycko-renesansową katedrę. Jest jedną z najbardziej fascynujących, średniowiecznych budowli w całej Europie. Równie mocno zadziwia pięknem swojej architektury, jak historią związaną z jej budową oraz funkcjonowaniem na przestrzeni przeszło tysiąca lat. Wielki meczet w Kordobie to perła średniowiecznej architektury religijnej islamu, miejsce przyćmiewające inne tego typu budowle. Jako olbrzymi kompleks architektoniczny był wówczas również najważniejszym miejscem społecznym, kulturalnym i politycznym w zachodniej Europie. Jego olbrzymia powierzchnia zajmuje 23.400 m2, a wewnątrz zachwyca harmonią swoistego lasu ponad 800 kolumn wykonanych z marmuru, granitu oraz jaspisu. Łącząc się ze sobą tworzą one dwupoziomowe, podkowiaste arkady nadające wnętrzu meczetu wrażenie lekkości. Jednocześnie, patrząc w głąb hipnotyzującego stosu kolumn osiągamy wrażenie ich nieskończoności. Budowę la Mezquita de Córdoba rozpoczął w 786 roku pierwszy emir Kordoby - Abd Ar-Rahman I (jego pełne imię brzmiało Abd Ar-Rahman ibn Mu'awiya ibn Hisham ibn Abd al-Malik) na miejscu dawnego kościoła chrześcijańskiego z czasów dominacji Wizygotów - Basílica de San Vicente Mártir (co może nieco dziwić odkupionego od chrześcijańskiej społeczności zamieszkującej ówczesną Kordobę). Mezquitę można zwiedzać zarówno wciągu dnia (Visita Diurna) jak i nocą (Visita Nocturna). Wizyta nocna oferuje znacznie bardziej atrakcyjną formę poznawania tej zabytkowej budowli. Zwiedzaniu tajemniczo oświetlonego wnętrza towarzyszy wspaniała oprawa dźwiękowa oraz bardzo ciekawe projekcje pozwalające jeszcze głębiej zgłębić historię i tajemnice, które skrywa w swoich murach La Mezquita. Zwiedzanie nocne jest możliwe przez cały rok, jednakże w określone dni tygodnia oraz w określonych godzinach nocnych, w zależności od miesiąca.
